Arbre de Rose

Inmiddels is ons huis in Nederland verkocht en zijn we begonnen met het inpakken van de verhuisdozen. In enkele weken hebben we 125 dozen klaarstaan en is het huis grotendeels leeg. We nemen afscheid van familie en de buurt waar we ruim 12 jaar met zoveel plezier gewoond hebben. De buren verrassen ons met een Hollandse stampotavond en ook Sinterklaas komt langs met een zak vol verrassingen die ons nog lang zullen blijven herinneren aan de tijd in Nederland. Op 24 november is het zover: de verhuizer komt langs om alles in te pakken en over te brengen naar Frankrijk. Tot onze verbazing past het hele huis in één container. Het is een vreemde gewaarwording om je hele hebben en houden verpakt te zien in een verhuiswagen die langzaam maar zeker uit je gezichtsveld verdwijnt op weg naar ons nieuwe huis in Frankrijk. Op 28 november komt de verhuiswagen aan in Loubes-Bernac. We zijn daags daarvoor aangekomen en ontdekten tot onze verrassing dat de grondwerker de oprit flink verstevigd heeft om

We komen te wonen in een dorpje op het platteland , dus we melden ons aan op het postkantoor van Loub è s-Bernac. Tot onze verrassing zijn we daar al bekend: la belle maison! We vragen of er nog speciale eisen worden gesteld aan een brievenbus: nee, niet echt, koop die maar bij Mr. Bricolage, dan is het altijd goed. Dus, we kopen de brievenbus met een paal en schroeven het geheel in elkaar. Op de dag van de eindoplevering plaatsen we met hulp van Steven de paal stevig in de grond en nu maar hopen dat er post in komt! Een huisnummer hebben we hier niet à la campagne , maar dat levert geen enkel probleem op. Men werkt hier met aanduidingen bekend onder lieu-dit . Wij zijn zodoende bekend op: Lieu-dit "Les Cadarets" 47120 Loubès-Bernac France.

Op 3 november hebben we samen met de bouwer het huis doorgelopen als voorbereiding op de finale oplevering (de prévu). Het huis staat nu keurig in de crépie (de afwerking van de buitenmuur; eerst smeren ze er een deklaag op voor een gladde ondergrond; daarna wordt het stukwerk met de juiste kleur aangebracht). We lopen alle vertrekken door met het bestek en de tekeningen in de hand. Het lijkt een beetje op loven en bieden: wij vinden iets niet goed afgewerkt en dikken dat wat aan, daarna komt de bouwer met het typisch Franse gebaar (bwoieeh, waar heb je het over?!) waarna wij samen het onderdeel nog eens beter bekijken en dan eensgezind tot de slotsom komen of er wel of niet wat aan gedaan moet worden. Al met al viel het lijstje mee; we zijn aardig kritisch maar moeten vaststellen dat de beruchte "Frans slag" niet toegeslagen heeft. In tegendeel, we zijn opgelucht dat we er bijna uit zijn. Het afwerklijstje bevat zaken als afverven wat nog niet klaar was, opnieuw wat schild